Lublin Jazz Festival

Archiwum koncertów z roku 2009-2012 można znaleźć na stronie lublinjazz.blox.pl

Pete Wareham jest absolwentem „Leeds College of Music”, gra na saksofonie i klarnecie. Swoją muzyczna drogę rozpoczął w wieku 6 lat od gry na flecie, jako 14-latek zajął się saksofonem i przyłączył się do szkolnego jazz bandu. Trzy lata później założył pierwszy zespół, z którym koncertował w miejscowych pubach. W latach 1997-1999 grał na saksofonie tenorowym i barytonie w „National Youth Jazz Orchestra”. W 1998 rozpoczął własne projekty muzyczne, koncertował m. in. w słynnym nowojorskim klubie jazzowym „Blue Note”. Istotna zmiana w stylistyce artysty zaczęła się w 2001 roku wraz z powstaniem zespołu „Acoustic Ladyland” – jazzowo-punkowego kwartetu, który początkowo inspirował się Jimim Hendrixem, którego interpretował akustycznie. Później „Acoustic Ladyland” poszedł w stronę połączenia brzmienia amerykańskiego no-wave późnych lat 70. z punkiem i ostrym saksofonem Alberta Aylera. Debiutancka płytę „Camouflage” (2004) dziennikarze brytyjskiego Jazzwise ocenili bardzo wysoko, a wydana rok później „Last Chance Disco” stała się płytą roku tego branżowego magazynu, zajęła także 6. miejsce w rankingu albumów jazzowych. Zespół jest jedną z nielicznych formacji jazzowych, które gościły w prestiżowym programie „Later…with Jools Holland” na kanale BBC. Oprócz współtworzenia „Acoustic Ladyland” Pete Wareham jest również członkiem zespołu „Polar Bear”, który został nominowany do nagród w ramach „BBC Jazz Award” w 2004 roku (za całokształt) i w 2006 roku (za album „Held On The Tips Of Fingers”) a także do nagrody „Mercury Music Prise” w 2005 roku.

Wybrana dyskografia:
Z Acoustic Ladyland:
Camouflage (Babel, 2004)
Last Chance Disco (Babel, 2005)
Skinny Grin (V2, 2006)

Z Polar Bear:
Dim Lit (Babel, 2004)
Held On The Tips Of Fingers (Babel, 2005)
Polar Bear (Tin Angel, 2008)

Skład: Wojciech Mazolewski (bas, kontrabas), Tomasz Ziętek (trąbka), Kuba Staruszkiewicz (perkusja)

Duze wydarzenie w swiecie jazzowego pogranicza. Po chaotycznych ”Zawijasach” trójmiejski Pink Freud pogodzil sie ze struktura, melodia, tematami. Teraz, gdy w fantastyczny sposób wykonuje piosenke Nirwany (”Come As You Are”), brzmi, jakby dyrygowal nim zza grobu sam Komeda. To plyta mila w sluchaniu, a zarazem spójna propozycja artystyczna, w której pobrzmiewaja echa yassu, ale tez zupelne nowosci. Basista Wojciech Mazolewski i jego koledzy odrobili lekcje i posluchali kilku ciekawych wcielen niemieckiego Tied & Tickled Trio
po eksperymenty Matthew Herberta. I nie jedno potrafia lepiej.
Bartek Chacinski, Pink Freud, sorry music polska, Przekrój, 7.11.2004

Plyta Pink Freud ”Sorry Music Polska” to z kolei pozycja, która dzieki chwytliwym tematom i poczuciu humoru ma prawdziwie przebojowy potencjal. (Moze reklama bedzie informacja, izto pierwsze wydawnictwo nowej wytwórni Tymona Tymanskeigo – Zen Posse). Korzenie muzyki Pink Freud siegaja tradycji elektrycznego jazzu Milesa Davisa, ale artysci konfrontuja je z brzmieniem wibrafonu i hiphopowa didzejka, graja stnadard Gershwina i brawurowy cover Nirvany.
Rafal Ksiezyk – Pink Freud, sorry music polska, Gazeta Wyborcza, 13.01.2004

Kwartet basisty Wojtka Mazolewskiego przy wsparciu Bunia nagral jak na razie najwazniejsza jazzowa plyte w tym roku w naszym kraju. Drugi krazek Pink Freud to doskonale wypracowane jeszcze bardziej konsekwentne wyjscie ze stylistyki fusion i zapuszczenie sie w rejony nowych nurtów w elektronice. Czlonkowie Pink Freud z blyskotliwa erudycja ocieraja sie o Chicago Underground czy Jaga Jazzist, ale nie brakuje im przy tym duzej techniki, swobody i, co najwazniejsze, oryginalnosci.
Jacek Skolimowski – Pink Feud, Aktivist, 11.2003
Pink Freud należy do najoryginalniejszych zjawisk we współczesnym jazzie, artyści tworzą energetyczną i intrygującą brzmieniowo muzykę improwizowaną. Bogate formalnie kompozycje połączone z nowoczesnymi elektronicznymi brzmieniami pełne są szalonych i odważnych improwizacji a sama muzyka łączy w sobie ducha lat 60. i 70. z nowoczesnością. Cechami wyróżniającymi twórczość tria jest połączenie preparowanych instrumentów z szerokim wykorzystaniem brzmień elektronicznych a także konstruowanie bogatych narracji. Całość okraszona jest subtelnym muzycznym poczuciem humoru i dystansem do generowanych przez samych siebie dźwięków. Na płytach ”Pink Freud” odnaleźć można własne kompozycje zespołu ale i nowe interpracje standardów muzycznych (doskonałe aranżacje ”Come As You Are” Nirvany czy też ”My Man’s Gone Now” George Gershwina) a także remiksy (znane z albumu ”Jazz fajny jest” przetwożenia tak znanych projektów jak Envee, Emade czy też Silver Rocket). Pink Freud był także zapraszany na największe i najważniejsze festiwale muzyczne w kraju i za granicą (m.in. Warsaw Summer Jazz Days, Era Nowe Horyzonty, Polskie Jamboree, Jazz nad Odrą, Euro Jazz Fest In Tomar, Nova Polska In Macon). Zarówno ich płyty jak i występy na żywo zawsze spotykały się z ciepłym odbiorem słuchaczy i profesjonalnych krytyków.