Lublin Jazz Festival

Bill Evans Petite Blonde II 25th Anniversary tour (US/SE)

Jeden z najważniejszych koncertów tego roku w Lublinie, który będzie jedynym w Polsce i jednocześnie otwierającym trasę europejską artysty. Bill Evans to światowej klasy saksofonista i kompozytor. Nazywany jest prawdziwym muzykiem renesansu doby XXI wieku. Uczył się gry na saksofonie u Dave’a Liebman’a. W wieku 19 lat został muzykiem Miles’a Davis’a, nagrywając z nim aż 6 płyt. Miles Davis mówił o nim „to jeden z najwybitniejszych muzyków, jakich kiedykolwiek poznałem”. Współpracował również z Herbie’m Hancock’iem, Mick’iem Jagger’em, Willie Nelson’em, Richard’em Bona, Randy’m Brecker’em, Marcus’em Miller’em, John’em Scofield’em, Mike Stern’em i innymi. Evans grał także jako członek kultowego składu „Elements”, amerykańskiej grupy grającej fusion jazz założonej przez muzyków Pat’a Metheny’ego: Mark’a Egan’a i Danny’ego Gottlieb’a. Muzyka Evans’a to fusion jazz oparty na saksofonie wraz z R’n’B i bluegrass. Funk i jazz miesza się u niego z rockiem, rytmem i groove’m. Projekt Petite Blonde powstał w 1992 roku, ideą przewodnią było stworzenie zespołu podobnie myślących muzyków i zrobienia pierwszego wielkiego solowego tournée po Europie z hasłem “żadnych zakazów w muzyce”. Po 25 latach Bill Evans powołuje projekt na nowo pod tym samym szyldem.

Bill Evans – saxophone, vocal
Dennis Chambers – drums
Ulf Wakenius – guitar
Gary Grainger – bass

BILETY

Dennis Chambers (ur. 9 maja 1959) to amerykański perkusista, który nagrywał i grał u boku John’a Scofield’a, George’a Duke’a, Brecker Brothers, Santan’y Parlament / Funkadelic, John’a McLaughlin’a, Niacin, Mike’a Stern’a, CAB, Greg’a Howe’a Victor’a Wooten’a i wielu innych. Mimo braku formalnego szkolenia, Chambers jest bardzo dobrze znany wśród perkusistów ze względu na swoją technikę i szybkość. Chambers jest szczególnie ceniony ze względu na jego zdolność do tzw. gry „in the pocket”, ale może również rozciągać się daleko poza nią, co jest także cechą charakterystyczną jego techniki. Chambers ma mocny styl, który jest ugruntowany technicznie, a jednocześnie bardzo muzykalny i zorientowany na groove. Potrafi grać w wielu różnych muzycznych gatunkach, ale jest chyba najbardziej znany ze swojej gry w klimacie jazz-fusion, funky i latynoskiej. Jest znany głównie z szybkich rąk i tripletów na bębnie basowym. Pomógł wielu młodym perkusistom w rozwoju ich talentów, jednym z najbardziej znanych jest Tony Royster, Jr.

W 2007 roku, tuż przed koncertem Led Zeppelin „Celebration Day” w O2 Arena w Londynie, Syn John’a Bonhama – Jason, został poproszony w wywiadzie, że jeśli on sam miałby pominąć okazję zagrania w koncercie, którego perkusistę poleciłby, aby wypełnić upragniony tron perkusyjny. Jego odpowiedź brzmiała: „Gdybym miał wybierać, prawdopodobnie chciałbym perkusisty jazzowego z mocnym swingiem. Wiesz co – Dennis Chambers. Myślę, że on „by podołał”, podczas gdy inni rockowi perkusiści nie.

Chambers zaczął grać na bębnach w wieku czterech lat i koncertował w rejonie Baltimore w klubach nocnych w wieku zaledwie sześciu lat. Został zwerbowany w 1981 r. Przez wytwórnię Sugar Hill  jako ich sesyjny perkusista . Dennis gra w wielu wydaniach Sugar Hill. W 1978 (w wieku 18 lat dołączył do Parliament / Funkadelic i pozostał z nimi do 1985 r. W 1986 r. dołączył do zespołu John’a Scofield’a. Od tego czasu grał z większością głównych postaci muzyki jazz fusion.

Ulf Wakenius – Urodzony 16 kwietnia 1958 r. W Halmstad w Szwecji. Ulf Wakenius to wyjątkowy gitarzysta jazzowy , jeden z najbardziej pożądanych w Europie, ceniony i słuchany na całym świecie. Wybór Bill’a Evans’a nie mógł być przypadkowy. Między 1997 a 2007 rokiem Ulf zajmował jedno z najbardziej prestiżowych miejsc w jazzie dla gitarzysty: krzesło w Oscar Peterson Quartet.  Gitara Wakenius’a w duecie Guitars Unlimited była rozpoznawalna w całej Skandynawii we wczesnych latach 80-tych, zwieńczeniem było Grand Prix Melody w 1985 r. , które obejrzało 600 milionów widzów, prawdopodobnie największa publiczność, jaką kiedykolwiek miał duet jazzowych gitar. Krótko po tym Wakenius rozpoczął niezwykle udaną i długotrwałą współpracę z legendarnym basistą Niels-Henning Örsted Pedersen (NHOP) oraz z ikoną basu Ray’em Brown’em, ich nagrania wdrapywały się na same szczyty USA Jazz Charts. Oscar Peterson publicznie opisał Ulfa jako jednego z największych obecnie żyjących gitarzystów na świecie. Wielu dzisiejszych najbardziej cenionych gitarzystów jazzowych należy do fanów Ulfa, w tym Pat Metheny, John McLaughlin, John Scofield i Mike Stern. Świetna rytmika z wyczuciem łączy się u niego z niezwykłym lirycznym akcentem – nacisk kładzie zawsze na melodie i groove. Wśród artystów, z którymi nagrywał i grał na scenie są: Pat Metheny, Herbie Hancock, Mike Brecker, Ray Brown, Jack DeJohnette, Jim Hall, Milt Jackson, Joe Henderson,Randy Brecker, Joey DeFrancesco,Max Roach, Toots Thielemans, Michel Legrand, Kenny Kirkland, Phil Woods, Chris Potter, Bill Evans, Mike Stern, Bob Berg, Youn Sun Nah i wielu innych.

Gary Grainger – Urodzony w Baltimore, Maryland, Gary Grainger od dziecka grał na basie z jego starszym bratem, perkusistą Gregory Grainger’em. Pod koniec lat 70. XX wieku para dołączyła do zespołu Pockets, nagrywając dla wytwórni Columbia Records i koncertowała intensywnie z pod szyldem Earth, Wind and Fire. Po raz pierwszy przyciągnął uwagę ogromnej publiczności pod koniec lat 80., grając na basie z John’em Scofield’em w trasie i podczas kilku sesji nagraniowych, w tym podczas późnych lat 80-tych, na albumach Gramavision, Blue Matter i Loud Jazz. Po opuszczeniu Scofield’a, Grainger połączył siły z perkusistą – Dennis’em Chambers’em, tworząc funkowy zespół – Graffiti. Nagrywał również z Carl’em Filipiak i Haakon’em Graf’em. Pod koniec lat 90. rozpoczął współpracę z bratem w zespole fusion, zaprojektowanym aby pokazać wysoce empatyczną naturę ich muzycznych relacji, jak również umiejętności kompozycyjne Gary’ego Grainger’a.

• 
• 
• 
•